به نقل از «ایران اکونومیست»

تغییر نام تلسکوپ ناسا به افتخار یک دانشمند حوزه فضا

تاریخ انتشار: ۱۱ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۸۳۷۴۴

ناسا نام رصدخانه فضایی خود را به افتخار «جرج کاروترس»(George Carruthers) تغییر داد.

به گزارش ایران اکونومیست و به نقل از اسپیس، رصدخانه زمین‌تاج کاروترس(Carruthers Geocorona) منطقه‌ای از جو بیرونی زمین به نام زمین‌تاج را رصد خواهد کرد.

نام این تلسکوپ ناسا که قرار است زمین را از فضا رصد کند، به افتخار دانشمند و مخترع فقید جورج آر.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کاروترس تغییر کرده است. این تلسکوپ پیش از این با عنوان «تصویرگر جهانی لیمان-آلفای اگزوسفر پویا»(GLIDE) شناخته می‌شد، اکنون رصدخانه زمین‌تاج کاروترس نامیده شده است.

کاروترس علاوه بر سایر دستاوردهایش مسئول ایجاد تلسکوپ فشرده و قدرتمندی با روکش طلا به نام رصدخانه دوربین فرابنفش دور/ طیف‌سنج بود که به عنوان بخشی از ماموریت آپولو ۱۶ در سال ۱۹۷۲ روی ماه قرار گرفت. این ماموریت در ماه دسامبر در رویدادی که در دانشگاه ایلینویز اوربانا-شامپین(Illinois Urbana-Champaign) برگزار شد، تغییر نام داد.

کاروترس مدرک لیسانس، فوق لیسانس و دکترای خود را در دهه ۱۹۶۰ از این دانشگاه دریافت کرد.

هدف از ساخت رصدخانه زمین‌تاج کاروترس که قرار است در سال ۲۰۲۵ پرتاب شود، دریافت نور از ناحیه بیرونی جو زمین به نام زمین‌تاج است. این کمربند متشکل از هیدروژن یونیزه شده است و سیاره ما را در مرز اگزوسفر، بیرونی‌ترین لایه جوی سیاره، احاطه کرده و عمدتاً در نور فرابنفش دور دیده می‌شود.

تصویری از زمین که توسط تلسکوپ دوربین فرابنفش دور / طیف‌سنج گرفته شده است

با انجام این کار، این تلسکوپ اولین ماموریتی را انجام خواهد داد که به ترسیم تغییرات زمین‌تاج می‌پردازد و می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا به سوالات اساسی در مورد ویژگی‌های اگزوسفر مانند اندازه، شکل و چگالی آن پاسخ دهند و به طور بالقوه نشان دهند که این لایه چگونه در طول زمان تغییر می‌کند.

اگزوسفر که دورتر از ابرهای زمین قرار دارد، عمدتا متشکل از هیدروژنی است که از متان و آب اقیانوس‌های زمین سرچشمه می‌گیرد. اگزوسفر نقش مهمی در واکنش زمین به آب و هوای فضایی ایفا می‌کند که ناشی از جریان‌های خروجی از خورشید، مانند باد خورشیدی، هنگام برخورد به مغناطیس‌سپهر زمین است.

تاثیری که زمین‌تاج بر اگزوسفر دارد به این معنا است که مشاهدات رصدخانه زمین‌تاج کاروترس می‌تواند به ما در درک و پیش‌بینی بهتر چگونگی تاثیر فعالیت خورشیدی بر فناوری کمک کند.

انتخاب نام کاروترس برای ماموریت رصدخانه زمین تاج کاروترس گزینه‌ی مناسبی است، زیرا تلسکوپ طلایی مبتنی بر ماه این دانشمند اولین ابزاری بود که تصاویری از زمین‌تاج کره‌ی ما از فضا ثبت کرد.

بررسی‌های اولیه این تلسکوپ در ماه ژانویه سال ۲۰۲۱ یعنی درست یک ماه پس از درگذشت کاروترس انجام شد.

تلسکوپ کاروترس پس از پرتاب در نقطه متعادل گرانشی بین زمین و خورشید به نام لاگرانژ ۱ در فاصله‌ی حدود ۱.۶ میلیون کیلومتر از زمین قرار خواهد گرفت. این مکان نقطه مناسبی برای رصد کل اگزوسفر و مولکول‌های است که از زمین به درون جو نشت می‌کنند.

داده‌های جمع‌آوری شده توسط رصدخانه‌ی زمین تاج کاروترس می‌تواند درک ما از سکونت‌پذیری سیاره‌ها و جستجوی ما برای حیات در سایر نقاط کهکشان را بهبود بخشد.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: تلسکوپ زمین‌تاج کاروترس ، ناسا

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: ناسا ی زمین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۸۳۷۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟

بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریت‌های آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاش‌های کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟

یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویت‌ها ارتباط دارد.

هزینه مالی:

بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت‌های آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.

با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.

سیاست:

واقعیت‌های سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاورد‌ها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.

مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت می‌کردند، اما این نوع هزینه‌ها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی اراده‌ای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.

از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.

به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌ها و مشارکت‌های صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخش‌های شاتل، به‌ویژه موتور‌ها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند. 

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساخت‌ها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانه‌ای است.

اولویت ها:

در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.

ماموریت‌های آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونه‌هایی را جمع آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای انجام دادند و سپس برگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی می‌کردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانی‌تر و پیچیده‌تر را ضروری کرده است.

سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبار‌های سوخت‌گیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار می‌گیرد. پروژه Artemis تعاملی‌تر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویا‌ها برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

منبع: الیوم السابع

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم